Als ik thuis kom gooi ik mijn kleding in de wasmaschine. Terwijl die staat te draaien stap ik onder de warme straal water van de douche. Even mijn gevangenisleven van me afspoelen. Eindelijk weer in mijn eigen douchecel.

Het is heerlijk om weer thuis te zijn! Eigen haard is goud waard, dat ervaar ik aan den lijve.
‘s Middags bel ik een aantal betrokken vrienden en bekenden. Het doet goed om hen te spreken en mijn verhaal te kunnen doen. De opluchting dat ik weer vrij ben is ook bij hen groot.
Nu merk ik pas dat ik geen moment alleen ben geweest, hoe groot de eenzaamheid ook is geweest. In de gevangenis ervaar je dat niet, maar velen leven met ons mee!

Twee dagen later, op de eerste werkdag van de week, ga ik naar mijn werkgever. Hier krijg ik te horen dat mijn jaarcontract, dat komende maand afloopt, niet verlengd wordt. Het risico dat ik weer word opgepakt en drie weken in de cel zit, is te groot voor hem. Ik werk bij een klein bedrijf en mijn plotselinge afwezigheid heeft te veel flexibiliteit van het bedrijfsrisico gevergd. Te veel om dat nogmaals te incasseren. Ik sta op straat.

Ik overzie nog eens wat er gebeurd is. Wat is het eigenlijk een idiote situatie dat ik bijna een volle week mijn medicatie niet naar behoren heb in kunnen nemen. Wat is het achterlijk dat pas na mijn brief aan de directie het personeel van P.I. ‘De Berg’ naar mijn eigendommen ging zoeken. Wat is het een grof schandaal dat in een beschaafd land arme mensen in de cel belanden.
Dit geldt niet alleen voor mij. Er zijn per jaar duizenden mensen die in deze situatie belanden.
En het kan ook u overkomen! Eén boete, die u al dan niet door een samenloop van omstandigheden niet betalen kunt, kan genoeg zijn om kennis te maken met de verkeerde kant van een celdeur. En dan bedoel ik niet die van uw douchecabine.

De volgende dag meld ik mij bij het UWV als nieuwe werkloze. De uitkeringsinstantie zal in de buidel moeten tasten om ons op de been te houden. Het is niet anders. Risico van het vak, maar het is een onnodig risico. Ik bereken dat de schade van de gijzeling voor de Staat der Nederlanden de vijftienduizend euro ruimschoots zal overschrijden.

Boetes moeten betaald worden, dat staat buiten kijf. Wel moeten armlastige mensen in de gelegenheid zijn om een boete in termijnen te betalen. De automatische verhogingen zorgen voor onoverkomelijk financieel leed. Het CJIB moet hoognodig hervormen. (Edit: Nadat het verhaal van Cel 34 ook tot de politiek doorgedrongen was, mede doordat onder andere De Monitor er aandacht aan besteedde, is het mogelijk een betalingsregeling af te spreken.)

Ik wil mijn verhaal vertellen, omdat ik vind dat ook de anderen die dit overkomt gehoord mogen worden. Het is tijd voor verandering.

Ik begin te schrijven.

“Dit is mijn wereld en dit is mijn stem”
Stef Bos